The 6 seasons signify successive stages in the lifecycle of Nature. Spring(vasantha rithu: Chaitra-Vaisakha months) is the first season and it is the season in which trees blossom. With the advent of spring, nature starts living a new life: it is fresh, it is green, it is new, it is youthful, it is vibrant, it is romantic. Spring is the season of fresh jasmines(navamallika-one of the 5 manmatha baanams -aravindam, ashokam, chootham, navamallika, neelotpala). It is also the season in which we can hear the pleasant voices (kalakoojithams) of singing birds. In this season, Nature is supposed to be pristine pure (mugdha/snigdha) (mugdha is an adolescent girl who can be virgin or newly wed but it is all too clear that in romantic matters she is inexperienced and is shy and is most provocative).
Next comes Summer (greeshmam: Jyeshtha-Ashadha) followed by Monsoon Season (varsha rithu: Shraavana-Bhaadrapadaalu). In this season nature is supposed to be “fairly experienced” Madhya.
Next comes Autumn (Sharadhrithu-THE SEASON OF MOONLIGHT during the months Ashveeyuja-Kaartheeka) described as the “Season of mists and mellow fruitfulness!”- (Ode to Autumn) by John Keats. Especially Kaartheeka maasam-(the 8th month in the lunar calendar which usually comes in October-November) is fondly called The vennela maasam (the month of moonlight) and Kaartheeka punnami is the night of the year. By this time Nature becomes an expert in Erotica and is known as praudha - the expert.
After Sharadh Rithu comes the Hemantha or Himavantha Rithu (the season of ice or winter) followed by the last and final Shishira Rithu by which time nature becomes old and frail waiting for the new dawn:...........
UGAADHI/UGAADI/UGADI/UGADHI
Which comes this Thursday-30th March, 2006.
(Remember: Traditionally the day starts with the dawn, not in the midnight!)
తెలుగు సంవత్సరాది 'ఉగాది' శుభాకాంక్షలు.
Wish you a Happy Ugaadhi.
Sunday, 26 March 2006
Sunday, 19 March 2006
Why parents have gray hair
"Some kids want to know why the teachers get paid when it's the kids who do all the work."
-Milton Berle
The boss of a big company needed to call one of his employees about an urgent problem with one of the main computers. He dialed the employee's home phone number and was greeted by a child whispering, "Hello?"
Feeling put out at the inconvenience of having to talk to a youngster the boss asked, "Is your Daddy home?"
"Yes", whispered the small voice.
"May I talk with him?" the man asked.
To the surprise of the boss, the small voice whispered, "No."
Wanting to talk with an adult, the boss asked, "Is your Mommy there?"
"Yes", came the answer.
"May I talk with her?"
Again the small voice whispered, "No."
Knowing that it was not likely that a young child would be left home alone, the boss decided he would just leave a message with the person who should be there watching over the child.
"Is there any one there besides you?" the boss asked the child.
"Yes" whispered the child, "a policeman."
Wondering what a cop would be doing at his employee's home, the boss asked, "May I speak with the policeman?"
"No, he's busy," whispered the child.
"Busy doing what?" asked the boss.
"Talking to Daddy and Mommy and the Fireman", came the whispered answer.
Growing very concerned especially as he heard what sounded like a helicopter through the ear piece on the phone the boss asked, "What is that noise?"
"A hello-copper" answered the whispering voice.
"Honey, what is going on at your house?" asked the boss, now alarmed.
In an awed, whispering voice the child answered, "Some men in a hello-copper just landed and are looking around."
Alarmed, concerned, and more than just a little frustrated the boss asked, "What are they looking for?"
Still whispering, the young voice replied along with a muffled giggle: "Me"
-Milton Berle
The boss of a big company needed to call one of his employees about an urgent problem with one of the main computers. He dialed the employee's home phone number and was greeted by a child whispering, "Hello?"
Feeling put out at the inconvenience of having to talk to a youngster the boss asked, "Is your Daddy home?"
"Yes", whispered the small voice.
"May I talk with him?" the man asked.
To the surprise of the boss, the small voice whispered, "No."
Wanting to talk with an adult, the boss asked, "Is your Mommy there?"
"Yes", came the answer.
"May I talk with her?"
Again the small voice whispered, "No."
Knowing that it was not likely that a young child would be left home alone, the boss decided he would just leave a message with the person who should be there watching over the child.
"Is there any one there besides you?" the boss asked the child.
"Yes" whispered the child, "a policeman."
Wondering what a cop would be doing at his employee's home, the boss asked, "May I speak with the policeman?"
"No, he's busy," whispered the child.
"Busy doing what?" asked the boss.
"Talking to Daddy and Mommy and the Fireman", came the whispered answer.
Growing very concerned especially as he heard what sounded like a helicopter through the ear piece on the phone the boss asked, "What is that noise?"
"A hello-copper" answered the whispering voice.
"Honey, what is going on at your house?" asked the boss, now alarmed.
In an awed, whispering voice the child answered, "Some men in a hello-copper just landed and are looking around."
Alarmed, concerned, and more than just a little frustrated the boss asked, "What are they looking for?"
Still whispering, the young voice replied along with a muffled giggle: "Me"
Monday, 13 March 2006
Scaling a new peak
(I am not a great cricket fan but found this editorial in today's The Hindu moving. -3vkrm)
Scaling a new peak
Few cricketers have combated adversity, willed themselves to heights previously thought unscalable, and courted success with the single-point focus and understated ardour that Anil Kumble has showcased in his richly decorated 16-year career. When he claimed his 500th Test wicket, against England in Mohali, he joined an exclusive group of modern-day greats: Shane Warne (659 wickets), Muttiah Muralitharan (600), Glenn McGrath (542), and Courtney Walsh (519). The first Indian in this quintet, the 35-year-old from Karnataka has time and again proved detractors wrong and emerged India's greatest ever match-winner. "I have persevered," he said after his monumental feat. "Even today, people question my bowling. They ask the same questions they asked 16 years ago ... It's a little strange." A man less gracious would have chosen the occasion to thump his chest and proclaim `I told you so.' Lesser bowlers have been treated more kindly than this warrior of iron will; through it all he has remained stoic, never one for grandstanding. Dismissed as one-dimensional and as someone who couldn't turn the ball, the leg-spinner today stands atop a peak of lonely heights in a land rich in the tradition of spin. He has meticulously stacked achievement upon breathtaking achievement, and reached a stage where no one can deny him his place among the pantheon of all-time greats.
It was fitting Muttiah Muralitharan, another spin maven from the subcontinent subjected to criticism not always fair, reached 600 the day before Kumble breached 500. The Sri Lankan is the only bowler to have taken 500 wickets in fewer Tests than Kumble. The Indian's other great rival (and good friend) of this era is the flamboyant showman Shane Warne. Though both Muralitharan and the Australian possess skills that are more readily recognisable because they are so outrageous, Kumble is no less deadly. His strike rate in wins at home is a stunning 45.2, eight balls fewer than Warne's (53.9) for the same category. Much of the criticism centred on his inability to run through sides abroad — a feat he accomplishes with such ease in India — fails to take into account that he was often used as a stock bowler to dry up runs after poor batting performances. While his overall record abroad is not as impressive as his record at home, he averages 48.6 balls between wickets in nine wins overseas — better than Warne (50.3 from 35 wins outside Australia). But, what even such impressive numbers don't reveal are his great heart, his character, and his ability to tide over physical pain thanks to his vast reserves of confidence and self-belief. In Antigua against the West Indies in 2002, he bowled with a fractured jaw; he made a stirring comeback after a shoulder injury as a more potent force improving his strike rate. His perfect ten against Pakistan in the New Delhi Test in 1999, his 24 wickets in Australia, and his series-winning efforts in Pakistan are the stuff of legend. India is unlikely to find another Kumble in the foreseeable future.
Monday, 6 March 2006
Sam Pitroda
Architect of India's telecom revolution, renowned entrepreneur, National Knowledge Commission and World Tel Limited Chairman Sam Pitroda has been chosen for the Dr. Nayudamma award for the year 2005.(A report in The Hindu on March 5, 2006)
Who is this Pitroda?
His vision and technology helped connect India and provide phone access to a billion people.... Telecom revolution started in India mainly because of the efforts of this inventor, technocrat, and social thinker, providing public access to the telecommunications. He is the man who brought in the revolution in the last two decades of the 20th century. The ubiquitous bright yellow STD PCO boxes are a manifestation of his efforts.
He was also instrumental in computerizing railway reservation system in 1980’s. It is interesting to know that Sam Pitroda first used a telephone only after moving to the US to study electrical engineering! . "Since the fascination of that first call, my dream was to set up small, rural exchanges and connect my country," says Sam.
The biggest virtue of Sam Pitroda is that he has a definite vision to use technology for the benefit and betterment of society. He battled the conventional thought that questioned the need of telecom for impoverished people He made the case that telecommunications – along with substantial food, clean water, and shelter – were a fundamental component in the process of modernisation. By introducing small, rural exchanges to India, Sam Pitroda has brought telephones to some of the world's previously isolated regions. In the field of telecom, Sam's emphasis was on accessibility rather than density.
Pitroda’s tenacity helped create the concept and technology behind the network of ‘STD/PCO’ phone booths across the country, in every village. This model is unique in the world, unparalleled to this day. The basic technology behind this network was simple and cheap. Created by Pitroda’s team at the Center for Development of Telematics, which he founded in 1984, it was a device that displayed the phone call cost and generated an instant bill at the user’s end, instead of at the telephone exchange. In revolutionizing the state of telecom in India, he also created a model for other developing nations.
The key contribution was the RAX, or rural automatic exchange—small, cheap and robust phone switches that helped take telephony to rural India, forming its telecom backbone.
Along the way, he also notched up over 50 patents, for digital switching, synchronization, tone generation, tone receiving and conferencing.
Background
Satyanarayan Gangarm Pitroda, better known as Sam Pitroda was born in Titlagarh, Orissa, India. Sam Pitroda did his schooling at Anand Vallabh Vidyalaya in Gujarat and Masters in Physics and Electronics in Baroda. In the year1964, Sam Pitroda went to the US and did his Masters in Electrical Engineering in Chicago. Thereafter he worked at GTE and formed Wescom Switching, Inc. In the year 1984, Sam Pitroda returned to India and founded the Center for Development of Telematics (CDAC) and later He worked closely with Rajiv Gandhi, as the Chief Technology Adviser to the Prime Minister. In 1989, he was elected first chairman of India's telecom commission.
Currently, Mr. Pitroda is the Chairman and CEO of World-Tel Limited, an International Telecom Union (ITU) initiative, founded by him in 1995 to help develop telecom infrastructure in less developed countries. He is also the Chairman and Founder of Sevend high-technology. He is also adviser to Kofi Annan on the ICT Advisory Committee. Sam Pitroda is also the founding Chairman of a non-profit Foundation for' Revitalization of Local Health Traditions in India.
Recipient of India’s National Citizen’s Award for work on telecom from the Prime Minister of India, Sam was also awarded the IIT Alumni Medal and the International Distinguished Leadership Award.
C-Sam Inc, a telecom solutions company promoted by Sam Pitroda, has set up its first India development centre with 40 professionals. The company has offices and development centres in the UK and the US.
He advocates the freedom of thought and developing free and inquisitive mind. This is what he says is the seed to Innovation. “Break the rules think out of the box and always look out for problems to solve” This has been his aim in life. But one thing that he emphasizes on is not only to innovate but also take credit for it. This credit comes in the form of patents and royalties . The credibility & the desire of a person increases when he gets credit for his innovation. Dr Pitroda hates any and all kinds of infirmity and he was quite coherent about it, when he remarked at the ridiculous concept of wearing a tie with a shirt to exude a sense of formality.
He says: “Dare to Dream, Follow the Dream, make the dream a reality and don’t forget to patent your reality”
Now Mr. Pitroda lives in Chicago, Illinois with his wife Anu, son Salil and daughter Rajal.
Who is this Pitroda?
His vision and technology helped connect India and provide phone access to a billion people.... Telecom revolution started in India mainly because of the efforts of this inventor, technocrat, and social thinker, providing public access to the telecommunications. He is the man who brought in the revolution in the last two decades of the 20th century. The ubiquitous bright yellow STD PCO boxes are a manifestation of his efforts.
He was also instrumental in computerizing railway reservation system in 1980’s. It is interesting to know that Sam Pitroda first used a telephone only after moving to the US to study electrical engineering! . "Since the fascination of that first call, my dream was to set up small, rural exchanges and connect my country," says Sam.
The biggest virtue of Sam Pitroda is that he has a definite vision to use technology for the benefit and betterment of society. He battled the conventional thought that questioned the need of telecom for impoverished people He made the case that telecommunications – along with substantial food, clean water, and shelter – were a fundamental component in the process of modernisation. By introducing small, rural exchanges to India, Sam Pitroda has brought telephones to some of the world's previously isolated regions. In the field of telecom, Sam's emphasis was on accessibility rather than density.
Pitroda’s tenacity helped create the concept and technology behind the network of ‘STD/PCO’ phone booths across the country, in every village. This model is unique in the world, unparalleled to this day. The basic technology behind this network was simple and cheap. Created by Pitroda’s team at the Center for Development of Telematics, which he founded in 1984, it was a device that displayed the phone call cost and generated an instant bill at the user’s end, instead of at the telephone exchange. In revolutionizing the state of telecom in India, he also created a model for other developing nations.
The key contribution was the RAX, or rural automatic exchange—small, cheap and robust phone switches that helped take telephony to rural India, forming its telecom backbone.
Along the way, he also notched up over 50 patents, for digital switching, synchronization, tone generation, tone receiving and conferencing.
Background
Satyanarayan Gangarm Pitroda, better known as Sam Pitroda was born in Titlagarh, Orissa, India. Sam Pitroda did his schooling at Anand Vallabh Vidyalaya in Gujarat and Masters in Physics and Electronics in Baroda. In the year1964, Sam Pitroda went to the US and did his Masters in Electrical Engineering in Chicago. Thereafter he worked at GTE and formed Wescom Switching, Inc. In the year 1984, Sam Pitroda returned to India and founded the Center for Development of Telematics (CDAC) and later He worked closely with Rajiv Gandhi, as the Chief Technology Adviser to the Prime Minister. In 1989, he was elected first chairman of India's telecom commission.
Currently, Mr. Pitroda is the Chairman and CEO of World-Tel Limited, an International Telecom Union (ITU) initiative, founded by him in 1995 to help develop telecom infrastructure in less developed countries. He is also the Chairman and Founder of Sevend high-technology. He is also adviser to Kofi Annan on the ICT Advisory Committee. Sam Pitroda is also the founding Chairman of a non-profit Foundation for' Revitalization of Local Health Traditions in India.
Recipient of India’s National Citizen’s Award for work on telecom from the Prime Minister of India, Sam was also awarded the IIT Alumni Medal and the International Distinguished Leadership Award.
C-Sam Inc, a telecom solutions company promoted by Sam Pitroda, has set up its first India development centre with 40 professionals. The company has offices and development centres in the UK and the US.
He advocates the freedom of thought and developing free and inquisitive mind. This is what he says is the seed to Innovation. “Break the rules think out of the box and always look out for problems to solve” This has been his aim in life. But one thing that he emphasizes on is not only to innovate but also take credit for it. This credit comes in the form of patents and royalties . The credibility & the desire of a person increases when he gets credit for his innovation. Dr Pitroda hates any and all kinds of infirmity and he was quite coherent about it, when he remarked at the ridiculous concept of wearing a tie with a shirt to exude a sense of formality.
He says: “Dare to Dream, Follow the Dream, make the dream a reality and don’t forget to patent your reality”
Now Mr. Pitroda lives in Chicago, Illinois with his wife Anu, son Salil and daughter Rajal.
Friday, 3 March 2006
రామ పాదుకలు
వనవాసంలో ముళ్ళదారుల వెంట నడుస్తున్నప్పుడు సీత రాముడి పాదాలవంక చూసి భరతుడి గురించి ఇలా అనుకున్నదట: "ఏం తమ్ముడు? సరిగ్గా ఊరు దాటి అడవిలో అడుగు పెట్టేటప్పుడే వచ్చి ఉత్త కాళ్ళతో పొమ్మని పాదరక్షలు గుంజుకొని పోయినాడు".
- పుట్టపర్తి నారాయణాచార్యులు
(భరతుడికి ఏ దురుద్దేశమూ లేని మాట నిజమే. కానీ, తను వాళ్ళను వెనక్కి తీసుకెళ్ళాలని వచ్చాడే తప్ప వాళ్ళు రాకపోతే ఏం చెయ్యాలో ఆలోచించుకుని రాలేదు. పాదుకలిమ్మని అప్పటికప్పుడు అడిగి తీసుకున్నాడు. బదులుగా రాముడికివ్వడానికి తన దగ్గర రాజోచితమైన పాదుకలే తప్ప నిరాడంబరమైన పాదుకలు లేవు. అవి రాముడెలాగూ తీసుకుని ఉండడు. అందుకే రాముడు అడవిలో ఉత్త కాళ్ళతో తిరగ వలసి వచ్చిందని కవి భావన.)
- పుట్టపర్తి నారాయణాచార్యులు
(భరతుడికి ఏ దురుద్దేశమూ లేని మాట నిజమే. కానీ, తను వాళ్ళను వెనక్కి తీసుకెళ్ళాలని వచ్చాడే తప్ప వాళ్ళు రాకపోతే ఏం చెయ్యాలో ఆలోచించుకుని రాలేదు. పాదుకలిమ్మని అప్పటికప్పుడు అడిగి తీసుకున్నాడు. బదులుగా రాముడికివ్వడానికి తన దగ్గర రాజోచితమైన పాదుకలే తప్ప నిరాడంబరమైన పాదుకలు లేవు. అవి రాముడెలాగూ తీసుకుని ఉండడు. అందుకే రాముడు అడవిలో ఉత్త కాళ్ళతో తిరగ వలసి వచ్చిందని కవి భావన.)
Thursday, 2 March 2006
భాష-సంస్కృతి
కె.ఆర్.నారాయణన్ గారు రాష్ట్రపతిగా ఉన్న రోజుల్లో ఒకసారి చైనా కు వెళ్ళినప్పుడు వాళ్ళు విందులో వడ్డించిన పాయసం తినడానికి ఆయనకు చాప్ స్టిక్స్(chop sticks) అనే పుల్లలు ఇచ్చారట. ఆయన వాళ్ళ మర్యాదలకు ఓ దండం పెట్టి, "బాబూ, నేను ఇంటి దగ్గర వేళ్ళతో తినడానికే అలవాటు పడ్డవాణ్ణి. మీరివేవో పుల్లలిచ్చారు. వీటితో తినడం నా వల్ల కాదు." అని చెప్పేశారట. ఈ విషయం కొన్నేండ్ల క్రిందట నేను ఫ్రంట్ లైన్ లో చదివాను.
ఇక ఇది చదవండి:
చిన్న పిల్లలకు ఆంగ్లంలో ఉన్నన్ని వైవిధ్య భరితమైన, ఆకర్షణీయమైన పుస్తకాలు తెలుగులో లేవు. ఈ మధ్య మా అన్న వేలు పోసి పిల్లల కోసం ఒక ఆంగ్ల పుస్తకాల సెట్టు కొన్నాడు. వాటిలో వైజ్ఞానిక విషయాలు నాకు చాలా బాగా నచ్చాయి. ముందుగా ఆ సెట్టు లోనే మొదటి కథల పుస్తకం తీసి దాంట్లోని మొదటి కథను పిల్లల చేత చదివిస్తూ, అర్థం వివరిస్తూ ఉన్నాను. అయితే చివరకొచ్చే సరికి ఆ కథ సారాంశం నన్ను కలవరపాటుకు గురి చేసింది. ఇంతకూ ఆ కథలో రెండు అడవి జంతువులు పాయసం లాంటిది చేసుకుని తినబోతాయి. ఐతే సమయానికి చెంచాలు కనబడవు. చెంచా లేకుండా చేత్తో తినడం అత్యంత హేయమైన , ఘోరమైన, నీచమైన పనిగా భావించిన ఆ అడవి జంతువులు చెంచాల కోసం తీవ్రంగా గాలించి చెంచాలతోనే తింటాయి.
చిన్న పిల్లలకు చెప్పడానికి ఇంతకంటే లోకోత్తరమైన విషయాలు ఇంకేమీ లేవా? మిగిలినవేవీ దీని కంటే ముఖ్యమైనవీ, ముందు తెలుసుకోదగ్గవీ కావా? కత్తులూ కఠార్లూ వాడకుండా ఉత్త చేతుల్తో తినే వాళ్ళు పరమ అనాగరికులని అడవి జంతువుల చేత అనిపించాలా? మనమందరమూ తినేది చేతులతో కాదా? ఆ పుస్తకాలు ప్రత్యేకంగా "For sale in India" అట!
నేను అప్పుడప్పుడూ మాత్రమే చదివే రీడర్స్ డైజెస్ట్ లో 2005 ఫిబ్రవరి నెలలో "వర్డ్ పవర్" శీర్షిక లో (ఈ శీర్షిక చాలా ప్రసిద్ధి చెందింది - అసలు ఈ సంచిక నేను చదవలేదు గానీ తర్వాత మే నెలలో లెటర్స్ ఫ్రమ్ రీడర్స్ లో దాని గురించి రేగిన దుమారం చదివాను) bumpkin(=An awkward, unsofisticated person) అనే ఇంగ్లీషు పదానికి అర్థం వివరిస్తూ "What sort of bumpkin eats with his hands?" అని వ్రాశారట . భారతీయ పాఠకులు తీవ్రంగా మండిపడే కొద్దీ ఆ వాక్యాన్ని కళ్ళు మూసుకుని ప్రచురించిన భారతీయ సంపాదకులు స్వయంగా వేడుకున్నారు - అలాంటి విషయాలు చూసుకోకుండా ప్రచురించడం తప్పేననీ తాము కూడా సగటు భారతీయుల్లాగే చేతుల తోనే తింటామనీ.
ఇప్పుడు ఆలోచించండి:
మన పద్ధతులు, ఆచారాలు, అలవాట్ల మీద సాహిత్యం రూపంలో గానీ, మీడియా ద్వారా గానీ ఇంత నేరుగా, ఇంత తీవ్రంగా దాడి జరుగుతున్నా మనం పట్టించుకోవడం లేదు. ఈ దాడి ఫలితంగా మనమే ఒకరకమైన ఆత్మన్యూనతకూ, అభద్రతాభావానికీ గురవుతున్నాం. అందుకే మనం ఎక్కడికి వెళ్ళినా మన అలవాట్లు, ఆచార వ్యవహారాలు అవతలి వాళ్ళకు విడ్డూరంగా లేదా అనాగరికంగా కనిపిస్తాయేమో ననే ఆలోచనతో ముందుగా అక్కడివాళ్ళ లాగే ప్రవర్తించడానికి, వ్యవహరించడానికి తంటాలు పడుతూ, దానికి ఫ్లెక్సిబిలిటీ అని ముసుగు తొడుగుతున్నాం. దాని మూలంగా అనేక రకాలుగా ఇబ్బంది పడుతూ ఉంటాం. (మీలో వీలున్న వాళ్ళు యండమూరి కథ 'మిస్ట్' ఒకసారి చదవండి. ఇది 'ది బెస్ట్ ఆఫ్ యండమూరి' కథా సంపుటిలో నూ, 'కథాసాగర్' సంకలనం లోనూ ఉంది.) ఒక్కో సారి అపహాస్యం పాలవుతూ ఉంటాం. పార్లమెంటుకైనా పరలోకానికైనా పంచెతో వెళ్ళగలిగేది తమిళుడొక్కడే. హైదరాబాదులో నేను ఎప్పుడైనా లుంగీ మీద ఇంటి గేటు దాకా వస్తేనే జానెడు నిక్కర్లతో ఊరంతా తిరగ్గలిగే నా స్నేహితులు భయం భయం గా దిక్కులు చూస్తారు-ఈ అనాగరికుడి పక్కన తాము నిలబడ్డం మూడో మనిషి గమనిస్తే ఎంత ప్రమాదం/నగుబాటు? అన్నట్లు.
"కాన్వెంటు బళ్ళలో పిల్లలు నేర్చుకునేది పచ్చి విజాతీయ సంస్కృతి, పనికి మాలిన జీవిత దృక్పథాలు, మతబోధలు. వీరి కంటే పారా పలుగూ పట్టుకుని పని చేసే వారే దేశ భవిష్యత్తుకు నిజమైన పునాదులు తవ్వుతున్నారు." - కొడవటిగంటి కుటుంబ రావు
భారత దేశంలో ఆంగ్ల విద్యను ప్రవేశ పెట్టడం ద్వారా భారతీయుల అభిప్రాయాలు, ఆచారవ్యవహారాలను సమూలంగా మార్చివేసి వారిని ఆంగ్ల సంస్కృతికి బానిసలుగా మార్చివేయాలని మెకాలే భావించాడు. (Macaulay wanted to create "a class of persons, Indian in blood and colour, but English in taste, in opinions,.." by introducing English in India.) ఇప్పుడు మన కళ్ళెదురుగా జరుగుతున్న దాడి దానికి తీసి పోయిందా? కానీ ఈ విషయంలో మనమేం చేస్తున్నాం? మనకు ఆరోగ్యవంతమైన తిండి మనల్ని తిననివ్వకుండా పిజ్జాలు, బర్గర్ల పేరుతో అడ్డమైన గడ్డి మన నోట్లో కుక్కి (ఇది నా వ్యక్తిగత అనుభవం - ఒక ఆదివారం రాత్రి అమీర్ పేటలో తినడానికి పిజ్జాలు, బర్గర్లు తప్ప మరేమీ దొరకలేదు. ఇంకోసారి ఒక పంచ తారల ఆసుపత్రి క్యాంటీన్ లోనూ అదే పరిస్థితి) మనకు సౌకర్యంగా ఉండే బట్టలు మనని కట్టుకోనివ్వకుండా మన సాంస్కృతిక వారసత్వాన్ని గురించి మనమే కించ పడేలా చేస్తున్న సాంస్కృతిక దాడినెలా ఎదుర్కోవాలి?
We should keep the window open to let fresh breeze coming from all directions but should not allow ourselves to be swept away. We should learn English but that should not result in a change in our habits, opinions, or our way of living.
ఇక ఇది చదవండి:
చిన్న పిల్లలకు ఆంగ్లంలో ఉన్నన్ని వైవిధ్య భరితమైన, ఆకర్షణీయమైన పుస్తకాలు తెలుగులో లేవు. ఈ మధ్య మా అన్న వేలు పోసి పిల్లల కోసం ఒక ఆంగ్ల పుస్తకాల సెట్టు కొన్నాడు. వాటిలో వైజ్ఞానిక విషయాలు నాకు చాలా బాగా నచ్చాయి. ముందుగా ఆ సెట్టు లోనే మొదటి కథల పుస్తకం తీసి దాంట్లోని మొదటి కథను పిల్లల చేత చదివిస్తూ, అర్థం వివరిస్తూ ఉన్నాను. అయితే చివరకొచ్చే సరికి ఆ కథ సారాంశం నన్ను కలవరపాటుకు గురి చేసింది. ఇంతకూ ఆ కథలో రెండు అడవి జంతువులు పాయసం లాంటిది చేసుకుని తినబోతాయి. ఐతే సమయానికి చెంచాలు కనబడవు. చెంచా లేకుండా చేత్తో తినడం అత్యంత హేయమైన , ఘోరమైన, నీచమైన పనిగా భావించిన ఆ అడవి జంతువులు చెంచాల కోసం తీవ్రంగా గాలించి చెంచాలతోనే తింటాయి.
చిన్న పిల్లలకు చెప్పడానికి ఇంతకంటే లోకోత్తరమైన విషయాలు ఇంకేమీ లేవా? మిగిలినవేవీ దీని కంటే ముఖ్యమైనవీ, ముందు తెలుసుకోదగ్గవీ కావా? కత్తులూ కఠార్లూ వాడకుండా ఉత్త చేతుల్తో తినే వాళ్ళు పరమ అనాగరికులని అడవి జంతువుల చేత అనిపించాలా? మనమందరమూ తినేది చేతులతో కాదా? ఆ పుస్తకాలు ప్రత్యేకంగా "For sale in India" అట!
నేను అప్పుడప్పుడూ మాత్రమే చదివే రీడర్స్ డైజెస్ట్ లో 2005 ఫిబ్రవరి నెలలో "వర్డ్ పవర్" శీర్షిక లో (ఈ శీర్షిక చాలా ప్రసిద్ధి చెందింది - అసలు ఈ సంచిక నేను చదవలేదు గానీ తర్వాత మే నెలలో లెటర్స్ ఫ్రమ్ రీడర్స్ లో దాని గురించి రేగిన దుమారం చదివాను) bumpkin(=An awkward, unsofisticated person) అనే ఇంగ్లీషు పదానికి అర్థం వివరిస్తూ "What sort of bumpkin eats with his hands?" అని వ్రాశారట . భారతీయ పాఠకులు తీవ్రంగా మండిపడే కొద్దీ ఆ వాక్యాన్ని కళ్ళు మూసుకుని ప్రచురించిన భారతీయ సంపాదకులు స్వయంగా వేడుకున్నారు - అలాంటి విషయాలు చూసుకోకుండా ప్రచురించడం తప్పేననీ తాము కూడా సగటు భారతీయుల్లాగే చేతుల తోనే తింటామనీ.
ఇప్పుడు ఆలోచించండి:
మన పద్ధతులు, ఆచారాలు, అలవాట్ల మీద సాహిత్యం రూపంలో గానీ, మీడియా ద్వారా గానీ ఇంత నేరుగా, ఇంత తీవ్రంగా దాడి జరుగుతున్నా మనం పట్టించుకోవడం లేదు. ఈ దాడి ఫలితంగా మనమే ఒకరకమైన ఆత్మన్యూనతకూ, అభద్రతాభావానికీ గురవుతున్నాం. అందుకే మనం ఎక్కడికి వెళ్ళినా మన అలవాట్లు, ఆచార వ్యవహారాలు అవతలి వాళ్ళకు విడ్డూరంగా లేదా అనాగరికంగా కనిపిస్తాయేమో ననే ఆలోచనతో ముందుగా అక్కడివాళ్ళ లాగే ప్రవర్తించడానికి, వ్యవహరించడానికి తంటాలు పడుతూ, దానికి ఫ్లెక్సిబిలిటీ అని ముసుగు తొడుగుతున్నాం. దాని మూలంగా అనేక రకాలుగా ఇబ్బంది పడుతూ ఉంటాం. (మీలో వీలున్న వాళ్ళు యండమూరి కథ 'మిస్ట్' ఒకసారి చదవండి. ఇది 'ది బెస్ట్ ఆఫ్ యండమూరి' కథా సంపుటిలో నూ, 'కథాసాగర్' సంకలనం లోనూ ఉంది.) ఒక్కో సారి అపహాస్యం పాలవుతూ ఉంటాం. పార్లమెంటుకైనా పరలోకానికైనా పంచెతో వెళ్ళగలిగేది తమిళుడొక్కడే. హైదరాబాదులో నేను ఎప్పుడైనా లుంగీ మీద ఇంటి గేటు దాకా వస్తేనే జానెడు నిక్కర్లతో ఊరంతా తిరగ్గలిగే నా స్నేహితులు భయం భయం గా దిక్కులు చూస్తారు-ఈ అనాగరికుడి పక్కన తాము నిలబడ్డం మూడో మనిషి గమనిస్తే ఎంత ప్రమాదం/నగుబాటు? అన్నట్లు.
"కాన్వెంటు బళ్ళలో పిల్లలు నేర్చుకునేది పచ్చి విజాతీయ సంస్కృతి, పనికి మాలిన జీవిత దృక్పథాలు, మతబోధలు. వీరి కంటే పారా పలుగూ పట్టుకుని పని చేసే వారే దేశ భవిష్యత్తుకు నిజమైన పునాదులు తవ్వుతున్నారు." - కొడవటిగంటి కుటుంబ రావు
భారత దేశంలో ఆంగ్ల విద్యను ప్రవేశ పెట్టడం ద్వారా భారతీయుల అభిప్రాయాలు, ఆచారవ్యవహారాలను సమూలంగా మార్చివేసి వారిని ఆంగ్ల సంస్కృతికి బానిసలుగా మార్చివేయాలని మెకాలే భావించాడు. (Macaulay wanted to create "a class of persons, Indian in blood and colour, but English in taste, in opinions,.." by introducing English in India.) ఇప్పుడు మన కళ్ళెదురుగా జరుగుతున్న దాడి దానికి తీసి పోయిందా? కానీ ఈ విషయంలో మనమేం చేస్తున్నాం? మనకు ఆరోగ్యవంతమైన తిండి మనల్ని తిననివ్వకుండా పిజ్జాలు, బర్గర్ల పేరుతో అడ్డమైన గడ్డి మన నోట్లో కుక్కి (ఇది నా వ్యక్తిగత అనుభవం - ఒక ఆదివారం రాత్రి అమీర్ పేటలో తినడానికి పిజ్జాలు, బర్గర్లు తప్ప మరేమీ దొరకలేదు. ఇంకోసారి ఒక పంచ తారల ఆసుపత్రి క్యాంటీన్ లోనూ అదే పరిస్థితి) మనకు సౌకర్యంగా ఉండే బట్టలు మనని కట్టుకోనివ్వకుండా మన సాంస్కృతిక వారసత్వాన్ని గురించి మనమే కించ పడేలా చేస్తున్న సాంస్కృతిక దాడినెలా ఎదుర్కోవాలి?
We should keep the window open to let fresh breeze coming from all directions but should not allow ourselves to be swept away. We should learn English but that should not result in a change in our habits, opinions, or our way of living.
Subscribe to:
Posts (Atom)